Donderdag 24 april was het zover, ik ging deze topband weer eenszien na 7,5 jaar. Samen met mijn dochter zat ik in rij 13 van dit mooie theater. Vandaag zouden ze de albums Wish You Were Here en The Dark Side Of The Moon in zijn geheel spelen, zoals Pink Floyd dat deed in 1975

Het licht dempte langzaam en vanuit de zaal kwam een man in lange jas het podium op, zette zijn tas neer en bleef midden op het podium staan, met de rug naar het publiek toe. Op de achterwand was een studio van Abbey Road geprojecteerd. Dit moest wel Syd Barrett voorstellen, die de studio bezocht op het moment dat Pink Floyd Wish You Were Here aan het opnemen was.

De eerste tonen van Shine On You Crazy Diamond bracht je meteen in een goede sfeer, al vond ik het wel vreemd dat de opstelling van de instrumenten wel karig overkwam, zeker dat kleine drumstel. Nou, daar had ik het dus mis …………… na Shine On kwam er vliegensvlug een metamorfose van het podium en stond daar ineens een volledige band met alle toeters en bellen.

Van die ene verbazing bekomen, belandde ik in de volgende. Dit was geen gewoon concert, dit was een muzikale vertelling van het album, zonder de originele muziek tekort te doen. Verbazingwekkend was het acteervermogen van diverse bandleden, vooral Chris en de dames.

De “rauwe”nummers Welcome To The Machine en Have A Cigar, kwamen ook zeer goed over. Het altijd gevoelige nummer Wish You Were Here deed mijn sporadische haren wederom rechtop staan en de eerste set werd afgesloten met Shine On You Crazy Diamond part 6-9. Eigenlijk mijn favoriet van het album, maar helaas (enige minpuntje mijns inziens) kwam de normaal zo schitterende eindclimax niet echt bij mij over.

Na de pauze werd het gehele The Dark side Of The Moon gespeeld. De hele avond was tot nu toe al een hoogtepunt, maar toen The Great Gig werd ingezet door de eerste dame van het trio, toen kreeg ik het warm en koud tegelijk. Wat een power, wat en keel geluid, ik was echt stom verbaasd, want de laatste keren dat ik hun dit hoorde zingen was het nog samen met Durga McBroom en ik had altijd al het gevoel dat ze toen niet voluitmochten gaan. Chapeau, dit was het absolute hoogtepunt!.

De hele band was trouwens in topvorm zo te horen en zien, zonder uitzondering. Henk lijkt ook wel steeds jonger te worden. Helemaal uit zijn dak gaande tijdens de vele passievolle gitaarsolo’s.

Veel te snel kwamen ze alweer bij Brain Damage/Eclipse uit, die ik (zoals gewoonlijk) altijd meezing. En dan hoop je altijd op een toegift, en nee, dit keer niet het gebruikelijke zoals Comfortably Numb, maar helemaal in stijl van Pink Floyd’s 1975 concerten met ECHOES. Dacht ik dus alle verrassingen gehad te hebben, komen ze nog “even” met mijn favoriete Floyd song, wel in een iets verkorte versie, maar wel heel mooi.

Met een heel goed gevoel reden we daarna weer naar huis …………….. bedankt voor een geweldige avond.