Lyrics/Muziek: Roger Waters
Zang: Roger Waters

Michael Kamen – elektrische piano en orkestraties
Andy Bown – Hammond orgel
Ray Cooper – percussie

Volgens mij gaat het hier om geweten, verborgen emoties en verontschuldigingen.
Over het verleden en de eerste vers verwoord volgens mij ook de deportaties van
de Joden in de Tweede Wereldoorlog:

In derelict sidings the poppies entwine
with cattle trucks lying in wait for the next time

Het na-oorlogse “macht en bezit spel”. Hoe iemand zich verontschuldigt voor de wijze van handelen door die generatie, door te zeggen “”I was just a child then, now I’m only a man” Toen was hij een kind en nu kan hij het als man ook niet meer terug draaien.

“feelings run deep and cold as the clay” heeft te maken met verborgen emoties, diep begraven en onderdrukt. dan “do you remember me…” alsof de emoties uit de kindertijd probeert te herrijzen en je zegt “hé, ik ben het, je verborgen ermoties, herrinner je mij nog? waarom onderdruk je mij? wordt het niet eens tijd om je schouders onder je problemen te zetten in plaats van ze te verbergen? (“dont you think we should be closer?”)

“tongue tied and terrified we learned how to pray” De mond gesnoerd en angst aangejaagd, leerden wij te bidden. De hypocrisie van de kerk (zeker in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw), waardoor je als kind bang werd gemaakt, je mond moest houden en vooral moest bidden. Blindelings volgen en als je iets had uitgevreten, moest je het opbiechten, ander kwam je niet in de hemel.

Terug te vinden op:

The Final Cut

They flutter behind you your possible pasts
Some brighteyed and crazy some frightened and lost
A warning to anyone still in command
of their possible future to take care
In derelict sidings the poppies entwine
with cattle trucks lying in wait for the next time

Do you remember me? How we used to be?
Do you think we should be closer?

She stood in the doorway
The Ghost of a smile
Haunting her face like a cheap hotel sign
Her cold eyes imploring the men in their macs
for the gold in thier bags or the knives in their backs
Stepping up boldly one put out his hand
He said “I was just a child then, now I’m only a man”

Do you remember me? How we used to be?
Do you think we should be closer?

By the cold and religious we were taken in hand
Shown how to feel good and told to feel bad
(Tongue tied and terrified we learned how to pray
Now our feelings run deep and cold as the clay)
Strung out behind us the banners and flags
of our possible pasts lie in tatters and rags

Do you remember me? How we used to be?
Do you think we should be closer?