Gisteravond was de eerste van twee concert avonden in het Londense Palladium Theater met de premiere van The Dark Side Of The Moon Redux. Over het album verschillen de meningen van “geniaal” tot “wat moet ik er mee?” Hieronder een review van de premiere door het Oostenrijkse Stars24 (online) krant. Ik heb het vertaald voor degene die geen Duits kunnen, maar als je het origineel wilt lezen, je vind het door HIER te klikken.

Roger Waters bracht zondag voor het eerst zijn controversiële nieuwe opname van ‘The Darkside of the Moon’ op het podium in Londen. Met een onwetend programma en beledigingen aan het adres van het publiek.

CONCERT REVIEW:

Pink Floyd schreef muziekgeschiedenis met ‘The Dark Side of the Moon’. Meer dan 45 miljoen verkochte albums en maar liefst 981 weken in de Billboard-hitlijsten. Nu heeft Roger Waters zijn meesterwerk opnieuw opgenomen als depressief hoorspel: “The Darkside of the Moon Redux”. Een van de meest controversiële werken van het jaar, die de rockzanger nu vervolgt met twee concertoptredens. OE24 was zondag live aanwezig bij de explosieve wereldpremière in Londen.

‘He‘s gone and done it. He‘s re-imagined it. He must be mad!) Zelfs de reclame op weg naar het eerbiedwaardige Palladium Theater, waar Ella Fitzgerald, Dean Martin en de Beatles ooit optraden, maakte het duidelijk : ook voor Pink Floyd-fans zat er veel brandstof in de lucht! 2.286 van hen kwamen van over de hele wereld. Sommigen ook uit Oostenrijk. Terwijl we vrolijk babbelden in de nabijgelegen kroeg, varieerden de meningen tussen ‘kippenvel’, ‘waardige toevoeging’, ‘heiligschennis’ en ‘volkomen onnodig’. Maar één ding was voor iedereen duidelijk: het zou geen feelgood-avond worden. Vooral in de schaduw van de militaire escalatie in Israël. Een onderwerp waar Waters altijd bijzonder harde geluiden over maakt.

Dit is waarschijnlijk de reden dat alle mobiele telefoons in het Palladium moesten worden opgeborgen. Er zouden spannende beelden zijn geweest! Waters, die met zijn roze jasje en vreemde danspasjes deed denken aan een slechte mix van Barry Manilow en Rudi Carrell, en die de hele avond de bas niet oppakte, stelde zijn publiek aan de ultieme test van geduld. Deze keer niet zozeer met zijn twijfelachtige politieke opvattingen en uitspraken – de oorlog in Israël werd alleen becommentarieerd met een ‘Fuck them’, maar in een langere monoloog riep hij op tot de vrijlating van Assange – maar met de structuur van de show: ‘In het eerste deel zijn er twee nummers. Daarom geef ik nu een paar fragmenten uit mijn komende biografie “Memoirs of a Lanky Prick”.

Voor velen was dit letterlijk te nemen. Waters reciteerde onwetend drie hoofdstukken lang vage onzin op een tafel met een laptop, spiekbriefje en wijnfles. Ook over zijn huisdier, een eend (!). Hij werd luidruchtig toen hij werd lastiggevallen: ‘Schreeuwen helpt niet als ik aan het lezen ben. Dit is mijn idee. Doe dit in je eigen theater.’ Toen steeds meer mensen de zaal verlieten, was het enige dat hem te binnen schoot een cynisch ‘Tot ziens!’ Pas na 35 minuten, wat voelde als 35 uur, bracht hij de 13-koppige band de zaal in. Voor de ‘wereldpremière’ van het broze gezang ‘The Bar’, dat ruim 15 minuten duurde, waarin hij acteerrollen toekende aan onder meer pianist Johnny Shepherd en zanger Azniv Korkejian. Waters speelde er in het voorjaar al delen van tijdens zijn laatste, controversiële Europese tournee ‘This Is Not A Drill’.

Met de mededeling “Dat was een liedje over papa. Nu komt er een lied over mama,’ juichte hij eindelijk voor de eerste keer. De klassieker ‘Mother’ van het cultalbum ‘The Wall’ werd uitgevoerd in de spannende unplugged versie van de vorig jaar uitgebrachte ‘Lockdown Sessions’. Eindelijk stemming. Maar dit was kort. “We nemen nu een pauze en dan spelen we Darkside Redux” (gejuich). “Nee, na de pauze draaien we eerst een film van twintig minuten over mijn nieuwe Darkside en daarna de Redux-versie.” In de pauzefoyer zag je nogal verbaasde gezichten. “Ik kocht een kaartje voor een concert en niet voor een verdomde lezing.”

Hierdoor hadden veel bezoekers het begin van de film niet eens opgemerkt. Er werd niet al te veel gemist: een zelfverheerlijkende song-voor-song-statement over de nieuwe opnames, die nogal onspectaculair begon, maar daarna veel goedmaakte. De nieuwe liveversie, waarin Korkejian het op de cd zo pijnlijk gemiste legendarische zanggedeelte van “The Great Gig In The Sky” mocht intoneren, de teksten van de vele gesproken passages werden op een scherm geprojecteerd en zelfs de nieuwe “Money” was wederom de moeite waard om naar te luisteren, de huidige Redux-cd overschaduwde duidelijk zowel qua stem als muzikale genialiteit.

Na de finale met ‘Brain Damage’ en ‘Eclipse’, volgde er terecht een lange ovatie. Een nog steeds verzoenend einde.

Dit was de setlist in Londen:

lezing
The Bar
Mother

The Dark Side Of The Moon Redux-film
Speak To Me
Breathe
On The Run
Time
The Great Gig In The Sky
Money
Us And Them
Any Colour You Like
Brain Damage
Eclipse

Nieuwsbron: Pulse & Spirit