Het is zaterdag 15 juni 2019, de dag dat ik voor het eerst in mijn leven Atom Heart Mother Suite live ga meemaken. Exact 47 jaar heb ik hier op moeten wachten, want op het moment dat ik Pink Floyd fan werd in 1972, was de “Suite” reeds van de setlijst geschrapt.

Maar nu ging het eindelijk gebeuren. Het World Forum Theater was het podium waarop het 5 koppige The Pink Floyd Sound samen met een 80 koppig Hofstad Jeugd Orkest onder leiding van dirigent Marcel Geraeds en het 20 koppig Popkoor Prestige Pro dit zou gaan opvoeren in zijn volledigheid en originaliteit.

Wij van Pink Floyd Fans Nederland mochten vanaf 17.00 uur een kleine tentoonstelling geven en we kozen ervoor om e.e.a. te laten zien, dat enigzins aansloot op wat er de avond zou komen. Het werd “Pink Floyd 1970-1972” (zie foto) en het deed deugd dat velen een kijkje kwamen nemen en lovende woorden hadden voor hetgeen wij presenteerden.

Het is 20.00 uur als wij plaatsnemen op rij 9 met een goed zicht op het podium. Geopend werd met Shine On You Crazy Diamond en niet zomaar een versie. Drie orkest leden kwamen naar voren en gingen achter wijnglazen staan, gevuld met water. Geweldig idee om de “wineglass versie”te doen, die oorspronkelijk bedoeld was voor een project ná de The Dark Side Of The Moon, getiteld het Household Project. Dat ging helaas niet door, maar later heeft David Gilmour in Gdansk ook de intro van dit nummer inclusief “wineglasses” gedaan.

Wat een chemie tussen band en orkest, dit gaf menig keer kippenvel. Rauw waar het rauw hoort te zijn (Welcome To The Machine en Have A Cigar) en gevoelig en zwevend tijdens Shine On en Wish You Were Here. Bijna het gehele Wish You Were Here album dus.

In de eerste set kwamen ook jaren 60 nummers voorbij in de vorm van The Gnome en Let There Be More Light. Ik kan hier zo van genieten, al vanaf dat ik deze band voor het eerst zag in 2008. Een specialiteit en zeker “durf” om af te wijken van het reguliere materiaal dat iedereen wel speelt. En hoe! De passie straalt er van af.

Learning To Fly, Wish You Were Here (waarbij het publiek niet écht op gang kwam, lol) en Summer’68 sloten een mooie, afwisselende eerste set af. Ruud Peeters, nieuw in de band, op bas en zang is een grote aanwinst, dat hoor je zeker bij de vocalen in nummers die origineel Roger Waters doet.

Na de pauze ging het dan écht beginnen. Het koor kwam op, dus wist je dat Atom Heart Mother zou komen. Het orkest zette in, en was meteen heel herkenbaar waarbij de eerste haren op mijn armen al onrustig werden. Dan kwam de band er bij en je voelde die chemie alweer. De gitaarpartijen van Len David en het toetsenwerk van Bas Vossen, de koperblazers, de geweldige jonge celliste Annemarij ………… en toen kwam het koor erbij, en voelde ik alle porien in me lichaam wijd open gaan, alle haren stevig recht op, het zweet brak me uit en ik hield het niet meer droog ……………….. Was dit werkelijk een tributeband met orkest en koor????? Ongelovelijk wat deze groep van meer dan 100 man neerzette. Ik kan het niet eens goed onder woorden brengen. Hier had ik dus 47 jaar op gewacht, maar nooit kunnen voorstellen dat het zoveel met me zou doen. Bravo!!!

En laten we vooral ook niet vergeten te noemen, de mensen van licht en lasers. Wat een geweldig spektakel was dat het gehele concert. De balans in het geluid kon af en toe wat beter, maar gaan we niet over zeuren.

Toen Atom Heart Mother gedaan was, volgde een minutenlange staande ovatie, en terecht. Het koor ging van het podium en het orkest moest weer volledig worden, dus tijd voor de band voor wat explosiefs. Je hoorde de wind al binnenkomen ……………. One Of These Days zette het theater op zijn kop en het publiek kwam nu wel echt los. Een nummer waarin Patrick Ploumen heerlijk zijn gang kan gaan op drums.

Twee leden van de band worden eigenlijk niet zo vaak genoemd, waarom weet ik ook niet, want ze zijn o zo belangrijk binnen deze band. Het is Martijn Geuijen op gitaar en zang en Tom Geenen die voor alle geluids effecten en visuals verantwoordelijk is en de symfonische arrangementen heeft geschreven.

Hierna was het tijd voor de medley van het orkest. Dat is hun eigen stuk, waarbij je diverse Pink Floyd onderdelen in hoort voorbij komen. Dat ging uiteindelijk over in In The Flesh en weer ging het dak er af. Links en rechts achter aan het podium werden twee stukjes muur opgebouwd, de volgende kleine verrassing. Uiteindelijk was het de bedoeling dat aan het eind van het nummer de Stuka naar beneden kwam en een stuk uit de muur zou halen. Dat deed hij wel ………………….. maar een beetje laat, lol.

De band kondigde aan dat er nog twee nummers zouden volgen. Jeetje wat vliegt zo’n avond voorbij. Eerst nog The Happiest Days/Another Brick In The Wall waarbij zelfs de orkest leden de zang van de “kids” deden. Het slotnummer was weer van groot kippenvel gehalte. The Fletcher Memorial Home met orkest en een Ruud Peeters die vol overgave Roger’s stem produceerde. Even op adem komen, een lange staande ovatie was terecht en het publiek wilde meer en kreeg ook meer.

Eerst nog een oudje in de vorm van See Emily Play, samen met orkest en daarna ging voor de derde keer het dak eraf met Comfortably Numb. Alle registers werden nog één keer open getrokken. Een betere afsluiting konden we niet krijgen al moet ik zeggen: “Len, die solo mocht nog wel even duren wat mij betreft, lol”

Een onvergetelijke avond was voorbij. Een woord van dank aan de organisatie, The Pink Floyd Sound, het Hofstad Jeugd Orkest, dirigent Marcel Geraeds, Popkoor Prestige Pro en iedereen die onze tentoonstelling bezocht heeft.

Mijn foto’s staan op onze fotopagina op facebook, dat ook toegankelijk is voor mensen die geen facebook account hebben.

Theo, 16 juni 2019