Overgenomen van onze oude website

Ron Geesin – Atom Heart Mother Live

Cadogan Hall, 14 en 15 juni 2008 met op 15 juni David Gilmour

verslag en foto’s door Funky Dung

Er is een manier, die wat mij betreft de mooiste is, om naar Londen te reizen en dat is met de trein. Niet omdat je dan niet hoeft te vliegen (hoogtevrees) of met de tunnel mag, nee het draait om het laatste stukje, net voor Victoria-station. Na een 2 uur lange rit in de trein vanaf Dover wordt je beloond met een prachtig uitzicht op Battersea powerstation, je komt er zo dicht langs dat je het bijna kan aanraken. Een echt Kodak-moment dus voor de rechtgeaarde Pink Floyd fan. Ik trek mijn digitale foto camera om er wat foto’s van te maken. Nu moet ik eerst wat kwijt over mij en fotograferen: wij zijn geen vrienden! Maar met deze nieuwe camera kon ik volgens de meneer van de winkel al schuddend toch scherp fotograferen! Ik had Theo beloofd om foto’s te maken voor het forum en dan wil je toch een beetje leuke plaatjes maken.Twee jaar geleden was ik in Londen om David Gilmour te bewonderen in The Royal Albert Hall.

Samen met een vriend prezen wij ons gelukkig om op die manier een aantal keren Echoes live te horen. Bij vertrek grapte wij: de volgende keer atom heart mother! (you can’t make this stuff up!) En nu 2 jaar later gaat het echt gebeuren en wij zijn er bij! Onderweg naar ons hotel komt de metro langs de plaats waar het zich allemaal gaat afspelen, Cadogan Hall.We besluiten een poging te wagen om ook nog kaartjes te regelen voor vanavond. De vriendelijke mevrouw verkoopt ons 2 kaarten à 25 pond per stuk en wij zijn er vanvond (zaterdag 14/6) ook bij! Ons nogal goedkoop (op alle fronten!) hotel ligt bijna naast Earls Court, nog zo’n gebouw met Pink Floyd geschiedenis! Ik denk aan een forumtopic over een reisje langs Pink Floyd plaatsen, wel nu… dit reisje komt aardig in de buurt. Na het inchecken is er nog maar weinig tijd om te eten. Na 3 lauwe cheesburgers en een rennie in de metro staan we weer voor Cadogan Hall, het feest kan beginnen.

Cadogan hall blijkt een oude kerk die nu dienst doet als het onderkomen van The Royal Philharmonic. Het is een mooie ruimte met 900 plaatsen en goede acoustiek, onze plaatsen zijn linksachter op het balkon, met prima zicht op het podium. Ik verdeel dit verhaaltje in twee delen, deel 1 zat. 14/6 voor de pauze en deel 2 zon. 15/6 na de pauze. De reden is dat deel 1 op zaterdag leuker en meer ontspannen was als op zondag. De reden voor deel 2 lijkt me duidelijk!

Het concert begint met een speciaal voor de gelegenheid door Geesin geschreven stuk voor de koperblazers. Het doet sterk aan Atom heart mother denken en op sommige momenten verwacht je dat de band gaat invallen. Het stuk voor de pauze zal een soort introductie zijn van het hele ensemble, maar wel elke discipline appart. Dit was dus de kopersectie en het geluid was echt heel goed. Ik moet er wel bij vermelden dat er bij tijden voor mij niets mooier is als live blaasmuziek, dat zie je te weinig op straat vind ik, behalve die suffe dixielandbandjes. Ron komt op en blijkt een grappige man die af en toe wat Music from de body geluiden maakt terwijl hij over het zojuist gehoorde stuk verteld. 

De voorstelling vervolgt met een door hem ter plaatse verzonnen stuk op de piano. Het stuk doet nog het meeste denken aan muziek tijdens vroege Disney films: hectisch. Het is een soort mix tussen klassiek en boogie woogie waarbij Ron driftig op de grond stampt, wat tot achterin de zaal goed te horen is. Hierna volgen er wat aforismen en gedichten van Ron’s hand en ik vind de man echt heel grappig, ik ga ze niet vertalen (dat is soms ook niet mogelijk) je moet ze zelf maar beluisteren. Het is tijd voor de introductie van de celliste, die door Ron begeleid word op banjo. Het is een mooi dromerig haast oosters stuk, waarbij ik bijna weg zweefde op de klanken en de zeer goede acoustiek (ik zeg het nog maar eens). Na dit serieuze stukje moet er weer gelachen worden en Ron begint een conversatie met zijn banjo. Een stuk waarbij hij ruig zijn banjo bespeeld terwijl hij er tegen brabbelt in een onverstaanbare kruising tussen de zweedse kok van de muppet-show en nep duits. Bij vlagen denk ik aan Several species of small furry animals………..Ron vervolgt op een bas marimba (soort xylofoonachtig slaginstrument) waarbij alles door Ron word beroerd, zelfs de zijkanten. Ondertussen is het koor opgekomen en weerklinkt een zweverig Blue blackbird, zoals dit nummer heet. Het koor klinkt loepzuiver en ik denk al stiekem aan deel 2. Ron kondigt het koor af en de pauze aan. De introductie is klaar en het is me duidelijk: dit zijn heel goede muziekanten dat word genieten! Het enige jammere is dat ik ook nog een nummer had verwacht van de cover band Mun Floyd maar dat gebeurt niet.

Tijdens de pauze vang ik nog een glimp op van Harry Waters en kan nu zien dat ‘ie ondanks al dat rode haar best op zijn pa lijkt.

We komen terug in de zaal en er is inmiddels een filmdoek uitgerold waarop staat: Atom ‘Art Mother. Ron verteld ons aan de hand van mooie zwart/wit foto’s hoe het stuk tot stand kwam. Het stuk had van Pink Floyd de werktitel Epic (Epos) meegekregen. Pas net voor een optreden voor BBC radio kwamen ze aan de titel Atom Heart Mother door een krantenbericht over de eerste pace-maker. De koe op de cover blijkt ook niks meer dan “eens wat anders doen”. Dan is het tijd voor het stuk zelf, het ensemble en de band inclusief David komen op en er is duidelijk meer applaus dan gisteren. Stilte…..en dan de brom, het koperwerk, ze zijn begonnen. 

Op zaterdag was het al prachtig maar nu staat daar David Gilmour alsof hij gewoon een lid is van Mun Floyd, heel relaxed. David’s invloed is duidelijk: de drum is zachter dan gisteren (beter!) en de gitaar juist harder. Mun floyd doet het (op wat kleine foutjes na) echt heel goed, op My space staan nog wat floyd nummers die ze spelen en allemaal prima. David heeft ook zijn lap-steel meegenomen en dat klinkt toch beter dan alleen gitaar met bottle-neck (zoals zaterdag) Het koor klinkt fantastisch en de samenwerking tussen band en ensemble is alsof ze dit heel vaak gedaan hebben en dat is misschien ook zo! Ron begeleidt alles op zijn piano en geniet duidelijk, net als iedereen in de zaal aanwezig.

Iedereen zit er duidelijk in, echt mooi om te zien hoe al die hoofdjes in de zaal meeknikken. Tijdens het freaky stuk een mooi “gevecht” tussen een koorzangeres en gitaar. Ik kan er van alles over schrijven maar luister zelf op wat ik de beste link vind: http://braindamage.libsyn.com/. Eigenlijk is het niet te beschrijven en het klinkt cliché, maar zoiets daar moet je bij zijn om het te ervaren, dat koor dat wil ik thuis in de woonkamer en dat dan ieder dag!

Het was de bedoeling dat ik foto’s zou maken en dat is ook wel gelukt MAAR, er was in de zaal een soort foto-gestapo aanwezig die iedereen met een camera persoonlijk kwam toe blaffen dat foto’s maken niet de bedoeling was. Ook niet zonder flits! Daardoor moest het snel en zijn er maar een aantal scherp helaas. Het was een perfect floyd weekendje voor mij met als enig min-punt dat het zo snel afgelopen was en dat ik stiekum toch nog op andere Pink Floyd nummers had gehoopt. Daarom hebben we maar tegen elkaar gezegd dat we terug komen als Pink Floyd weer bij elkaar is! En nou maar wachten…….O ja en sparen!

Ciao f.d.

(c) Pink Floyd Fans Nederland/Funky Dung 2008