In een interview met RollingStone heeft Nick Mason zijn favorite 5 Syd Barrett nummers toegelicht. 

“Astronomy Domine”

Dit is zo’n geweldige drumtrack in een interessante maatsoort. Ik denk ook dat het een geweldige sciencefictionvibe heeft. Het is interstellair, maar het is ook een beetje meer astrologie. En dan is er een fantastisch stukje filosofie uit de jaren zestig, gemengd met een soort psychedelische tekst. Voor mij is het ook erg leuk om te spelen vanwege het tempo. Het doet me een beetje denken aan Ginger Baker, die een enorme invloed op me had. Er is een Ginger Baker-achtige drumvulling in dit nummer. Het nummer begint met onze manager die de namen van de planeten leest. Dat waren de dagen dat het management betrokken was bij zowel de artistieke beslissingen als het bedrijf.

“Bike”
Van wat ik me herinner over dit nummer, is dat alle klokken echt werden opgenomen. De tekst van dit nummer is zo ontzettend Syd, verbazingwekkend knap. Het is leuk, maar er is een diepe droefheid jegens hen. Als ik er nu naar luister, besef ik hoe jong en onvolwassen we waren en hoe hopeloos we waren om de “storing” van Syd te verwerken.

“Interstellar Overdrive”
Dit is een nummer dat openstaat voor improvisatie en herinterpretatie. Als je de openingsriffs speelt, kun je het op zoveel verschillende manieren freestylen. Op dit moment spelen we het maar op één manier, maar ik denk dat zodra we weer verder zijn, hoop ik dat het een aantal andere richtingen zal inslaan.

“Vegetable Man”
Een prachtig lied. Het klinkt relatief eenvoudig, maar het is eigenlijk een beetje ingewikkelder en bijna punk. Het is een soort van vier “snare beats to the bar”, dat is een soort van punk manier van drummen. Zoveel nummers werden door Syd geschreven in zo’n korte tijdsperiode. Het was minder dan twee jaar na onze eerste openbare show in oktober 1967. Destijds hadden we slechts twee of drie originele nummers. En ongeveer een jaar later was het al bijna opgebrand.

“Arnold Layne”
Dit is een heel ongewoon nummer. Het maakt deel uit van het einde van de jaren zestig, waar opeens liedjes meer zijn dan alleen “I’m gonna get you, babe.” Het rare is dat ik terugdenk aan 67, en aan het einde van 66 dat we dachten dat we een R & B-band wilden zijn, en op de een of andere manier volledig afgeleid door het schrijven van nummers als “Arnold Layne” , “Bike” en “The Gnome” en die hele nogal rare Engelse manier van leven.

Pink Floyd at the Workshop.