Afgelopen weekend was het weer “Omniversum Weekend”, inmiddels een traditie van Pink Project om het jaar af te sluiten met een serie optredens in het IMAX theater Omniversum in Den Haag, waar men aan de hand van 2 films, Pink Floyd muziek spelen.
14, 15 en 16 december – 5 shows en allemaal weer stijf uitverkocht. Voor mij, na precies 1 jaar, weer de eerste tribute concerten, nadat ik vorig jaar 20 december door me rug ging. Een emotioneel weerzien met de band die ik sinds 2004 al ruim 170 keer gezien heb. Ik heb de show op vrijdag 14 december (late) en zaterdag 15 december (vroege) gezien en er zaten een paar heel mooie verrassingen in.
De eerste film “The Great Places” was een natuurfilm en opende met de eerste (voor mij) verrassing, namelijk “Yet Another Movie”, waarbij het kippenvel gehalte hoog was. Charles Dehue was zeer goed bij stem. Het nummer ebde weg en daarvoor in de plaats kwam de volgende verrassing. Van Roger Waters’ laatste album werd een sublieme “The Last Refugee” neergezet, waarbij ik iemand later hoorde zeggen dat “die zanger wel heel erg op Roger Waters zijn stem leek”, waarmee die Peter Chattelin bedoelde. Het was achteraf voor mij het absolute hoogtepunt van de show. “Brain Damage/Eclipse” is Pink Project op het lijf geschreven en deze zing ik (of playbacken, lol) altijd mee. Het nummer wat men daarna op je bordje legden, is ook zo eentje die wel bij hun past, namelijk “On The Turning Away”. Nu was het de beurt aan saxofonist Konstatin Iliev om zijn kunsten te laten zien en hoe kun je dat beter dan met David Gilmour’s nummer “Red Sky At Night”. Formidabel hoe hij de juiste sfeer weet te creëren. Chapeau! De eerste film werd afgesloten met “On An Island” en een mooie versie van “Two Suns In The Sunset”.
De tweede film “Mysteries of the Unseen World” leende zich ook heel goed voor Pink Floyd muziek. Ik denk nog wel beter dan de eerste film. Geopend werd met “Amused To Death” , hun versie is altijd kippenvel. Tijd nu voor een volgende verrassing. En ja, eindelijk eens een nummer van Richard Wright, van Pink Floyd’s album The Division Bell. Dan heb ik het over “Wearing The Inside Out”, oh man, dit was zo mooi, zo gevoelig, alweer kippenvel. “Have A Cigar”, lekker rauw, gevolgd door “Any Colour You Like”, waarbij Giovanni Pepe zich heerlijk kon uitleven op toetsen en zeker ook tijdens het slotnummer “Shine On You Crazy Diamond”. Hele mooie versie Gio, echt genoten hiervan.
Een toegift, zonder film, zat er uiteraard dit keer ook in. Eerst “Another Brick In The Wall part 2 & 3” en daarna, ging het dak er écht af met “Comfortably Numb” waarbij de twee gitaristen Hans Hendrik (1e solo) en Ruud Verwijk (2e solo) iedereen en alles opzweepte met hun gepassioneerde gitaarspel. De laatste solo duurde dik 5 minuten en ik hoorde dat het zelfs een keer 6 minuten was. Ondanks dat eigenlijk twee dagen achter elkaar te veel was voor mijn gezondheid, heb ik er absoluut geen spijt van en geniet nog steeds na van 2 heerlijke shows.
Mijn foto’s staan op onze Photo page op facebook, die ook toegankelijk is voor mensen die géén facebook account bezitten.
Theo, 18 december 2018
Een reactie
Mooi verwoord Theo! Ik ben dezelfde dagen geweest (alleen 15 dec ook de late show) en het was inderdaad weer fantastisch. Elk jaar weer mooier en beter en een verrassing wat ze voor nummers matchen bij de films. Altijd weer een hele mooie jaarafsluiting.